[Το κείμενο αυτό αποτελεί μία μικρή προσθήκη στο πρόσφατο άρθρο μας ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ – άδειες απασχόλησης σε εργάτες από τρίτες χώρες, pushbacks και δολοφονίες, στέρηση εργατικών δικαιωμάτων σε αιτητές ασύλου]

Ο παραπάνω πίνακας αφορά τα επίπεδα των μισθών στην Κύπρο (όλα τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο παρόν άρθρο έχουν έτος αναφοράς το 2023), σύμφωνα με την Στατιστική Υπηρεσία. Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τις πληροφορίες αυτές, και για τα δύο γραφήματα του πίνακα (πχ σε σχέση με το γεγονός πως το όριο της φτώχειας στην Κ΄υπρο είναι μισθός τουλάχιστον €1167 μεικτά / €1033 καθαρά τον μήνα). Για τους σκοπούς του παρόντος σύντομου άρθρου θα επικεντρωθούμε στο δεύτερο γράφημα, που αφορά το 25% του εργατικού δυναμικού του νησιού, τους μετανάστες (από ΕΕ και από τρίτες χώρες).

Στο προηγούμενο άρθρο μας για την κατάσταση της μεταναστευτικής εργατικής τάξης στο νότιο μέρος του νησιού, επικεντρωθήκαμε ουσιαστικά σε μετανάστες από τρίτες χώρες που, αφού περάσουν χίλια κύματα για να φτάσουν σε μια χώρα όπου αναγκάζονται να δουλέψουν σε άθλιες συνθήκες εργασίας για πάρα πολλές ώρες καθημερινά, ανήκουν στις 2 μεγάλες μισθολογικές κατηγορίες (κυρίως στην πρώτη, την πιο χαμηλόμισθη). Όμως, όπως μπορούμε να δούμε στον πίνακα, υπάρχει και ένας αριθμός εργαζομένων, συμπεριλαμβανομένων και μεταναστών, που είναι ξεκάθαρα υψηλόμισθος (οι κατηγορίες που πληρώνονται €3000 και πάνω).

Αξίζει εδώ να υπογραμμίσουμε πως σε καμία περίπτωση δεν θεωρούμε πως το πρόβλημα με την κοινωνία και τον κόσμο που ζούμε προκαλείται από υψηλούς μισθούς. Αντιθέτως, οι αγώνες μας για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου της εργατικής τάξης στο σήμερα αφορούν και την κατάκτηση υψηλότερων μισθών, και την κατοχύρωση τους ως το στάνταρντ για την αγορά εργασίας υπό την οποία εργαζόμαστε, με τα πολλαπλά οφέλη που αυτοί επιφέρουν, πχ υψηλότερες πραγματικές εισφορές σε Κοινωνικές Ασφαλίσεις (αν και αυτές έχουν όριο τα €415,5 το μήνα…) και Γενικό Σύστημα Υγείας, που οδηγούν σε πιο εύρωστο ΤΚΑ και ΓεΣΥ. Αξίζει, επίσης, να παραθέσουμε με απόλυτους αριθμούς για τι πλήθος εργατών μιλάμε. Όπως προαναφέρθηκε, το 25% του εργατικού δυναμικού της Κύπρου (με τον τρόπο που το προσεγγίζει η Στατιστική Υπηρεσία – δείτε παρακάτω), είναι μετανάστες (11% από ΕΕ και 14% από τρίτες χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Ρωσίας, της Ουκρανίας και του Ηνωμένου Βασιλείου). Δηλαδή, από σύνολο 510 χιλ., οι μετανάστες εργάτες αποτελούν τις 130 χιλ. Από αυτούς, στις υψηλόμισθες κατηγορίες των €3000 και πάνω ανήκουν γύρω στους 23400 μετανάστες (για όποιο έχει απορία ο αντίστοιχος αριθμός για τους ντόπιους εργαζόμενους είναι 90 χιλ.). Αξίζει, τέλος να επισημάνουμε πως τα γραφήματα του πίνακα (και η Στατιστική Υπηρεσία γενικότερα) δεν διαχωρίζουν μεταξύ εργαζομένων και διευθυντών (δηλαδή ατόμων που κατέχουν το λεγόμενο “διευθυντικό δικαίωμα” στην πρόσληψη και απόλυση προσωπικού), ενώ, για τα περισσότερα εργατικά συνδικάτα και νομοθεσίες στον κόσμο, οι δεύτεροι ορθώς δεν θεωρούνται δυνητικά μέλη και άρα κομμάτι της εργατικής τάξης.

Εκτός, όμως, από τους διευθυντές (τα golden boys της οικονομίας όπως τους αποκαλούσαν παλιότερα, πριν τους φορτώσουν την ευθύνη για την κρίση του 2008), υπάρχει οπωσδήποτε και ένας αριθμός πραγματικών μισθωτών οι οποίοι ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες, των οποίων η πραγματικότητα απέχει παρασάγγας από αυτήν της πλειοψηφίας των εργατών στο νησί, μεταναστών και ντόπιων. Και δεν διαφέρει μόνο επειδή πληρώνονται περισσότερα, αλλά και επειδή το κράτος αποφάσισε να τους προσφέρει ένα όλο και πιο δελεαστικό πακέτο ωφελημάτων, με την ελπίδα πως θα έρθουν για να εργαστούν στην Κύπρο, κίνηση που εμπίπτει στην μεταναστευτική πολιτική (εξού και η ανάγκη να γραφτεί αυτό το συμπληρωματικό άρθρο). Συγκεκριμένα, και χωρίς πολλά πολλά, άτομα που ξεκίνησαν την εργασία τους στην Κύπρο μετά την 1η Ιανουαρίου 2022 και δεν ήταν κάτοικοι Κύπρου για τουλάχιστον 10 χρόνια πριν από την έναρξη της εργασίας τους, απολαμβάνουν 50%(!) φοροαπαλλαγή για 17(!) χρόνια, αν το μεικτό ετήσιο τους εισόδημα υπερβαίνει τις €55000 (σχεδόν €4600 τον μήνα δηλαδή). Αν, μάλιστα, ο μετανάστης εργάζεται στους κλάδους Τεχνολογίες Πληροφορικής και Επικοινωνίας (ICT), τη Φαρμακευτική για σκοπούς έρευνας ή τα Ναυτιλιακά, με πρόσφατη απόφαση μπορεί να πάρει αυτή την Μπλε Κάρτα της ΕΕ, το δικαίωμα κατοίκισης και εργασίας και την σχετική φοροαπαλλαγή δηλαδή, αν έχει μεικτό εισόδημα στα €3600 τον μήνα.

Αν οι παραπάνω πληροφορίες παρατεθούν δίπλα δίπλα με αυτές από το προηγούμενο μας άρθρο, γίνεται ηλίου φαεινότερον πως το κυπριακό κράτος (με τις ευλογίες της ΕΕ) εφαρμόζει απροκάλυπτα, και με εγκληματικά βίαιο τρόπο, 2 μέτρα και 2 σταθμά όσον αφορά τους μετανάστες εργαζόμενους στο νησί. Και αυτό είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, γιατί αν κρατάει τέτοια στάση απέναντι στους υψηλόμισθους εργαζόμενους μετανάστες, ούτε να φανταστούμε δεν μπορούμε μέχρι που μπορεί να φτάσει για να ικανοποιήσει τους εργοδότες, ασχέτως προέλευσης. Εμείς από μεριάς μας, αντιλαμβανόμενοι φυσικά το πανελάχιστο της επιρροής που μπορούμε να ασκήσουμε σε αυτή την κατηγορία εργαζομένων, θα αρκεστούμε να υπενθυμίσουμε πως όποιο προνόμιο και ωφέλημα παρέχεται οικειοθελώς από εργοδότη ή/και κράτος, μπορεί από τη μια στιγμή στην άλλη να κοπεί, αν δεν υπάρχουν οι γερές και καλά οργανωμένες σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων που θα το προστατέψουν – σχέσεις που μόνο ένα συνδικάτο, με την επίσημη έννοια ή και όχι, μπορεί να καλλιεργήσει στην ολότητα τους.

***

IMMIGRATION POLICY – Cyprus is the gilded leaf thrown in the sea

[This text is a small addition to our recent article IMMIGRATION POLICY – employment permits for workers from third countries, pushbacks and murders, deprivation of labour rights for asylum seekers]

The above table concerns wage levels in Cyprus (all data presented in this article have a reference year of 2023), according to the Statistical Service. Much can be said about this information, and about the two graphs in the table (e.g. in relation to the fact that the poverty line in Cyprus is a salary of at least €1167 gross / €1033 net per month). For the purposes of this short article we will focus on the second graph, which concerns 25% of the island’s workforce, migrants (from the EU and from third countries).

In our previous article on the situation of the migrant working class in the southern part of the island, we focused essentially on migrants from third countries who, after crossing a thousand waves to reach a country where they are forced to work in horrible working conditions for very long hours every day, belong to the 2 main wage categories (mainly the first, the lowest paid). However, as we can see in the table, there is also a number of workers, including migrants, who are clearly high-paid (the categories paid €3000 and above).

It is worth underlining here that in no way do we believe that the problem with society and the world we live in is caused by high wages. On the contrary, our struggles to improve the living standards of the working class today also concern the achievement of higher wages, and their consolidation as the standard for the labour market in which we work, with the multiple benefits that they bring, e.g. higher real contributions to Social Insurance (although these have a limit of €415.5 per month…) and the General Health System, which lead to a more robust Social Insurance Fund and GHS. It is also worth citing in absolute numbers what number of workers we are talking about. As mentioned above, 25% of the workforce in Cyprus (in the way the Statistical Service approaches it – see below), are migrants (11% from the EU and 14% from third countries, including Russia, Ukraine and the United Kingdom). So, out of a total of 510 thousand workers, migrant workers constitute 130 thousand. Of these, around 23,400 immigrants belong to the high-wage categories of €3,000 and above (for anyone wondering, the corresponding number for local workers is 90,000). Finally, it is worth noting that the graphs in the table (and the Statistical Service in general) do not distinguish between workers and managers (i.e. individuals who hold the so-called “managerial right” to hire and fire staff), while, for most labour unions (and labour legislation) in the world, the latter are rightly not considered potential members and therefore part of the working class.

However, apart from the managers (the golden boys of the economy as they were called in the past, before they were blamed for the 2008 crisis), there is certainly a number of actual wage workers who belong to these categories, whose reality is far removed from that of the majority of workers on the island, migrants and locals. And it is different not only because they are paid more, but also because the state has decided to offer them an increasingly more tempting package of benefits, in the hope that they will come to work in Cyprus, a move that falls under migration policy (hence the need to write this supplementary article). Specifically, and without further ado, individuals who started their work in Cyprus after January 1, 2022 and were not residents of Cyprus for at least 10 years prior to starting their work, enjoy a 50%(!) tax exemption for 17(!) years, if their gross annual income exceeds €55,000 (i.e. almost €4,600 per month). In fact, if the migrant works in the Information and Communication Technologies (ICT), Pharmaceuticals for research purposes or Shipping sectors, with a recent decision they can obtain this EU Blue Card, the right to reside and work and the related tax exemption that is, if they have a gross income of €3,600 per month.

If the above information is put side by side with that from our previous relevant article, it becomes crystal clear that the Cypriot state (with the blessings of the EU) is openly, and in a criminally violent manner, applying double standards when it comes to migrant workers on the island. And this is only the tip of the iceberg, because if it maintains such an attitude towards high-paid migrant workers, we cannot even imagine how far it can go to satisfy employers, regardless of origin. For our part, realising of course the very minimal influence we can exert on this category of workers, we will suffice to remind that any privilege and benefit voluntarily provided by an employer and/or state can be taken away without a moment’s notice, if there are not strong and well-organised relations of solidarity among the workers to protect them – relations that only a union, in the official sense or not, can cultivate in their entirety.