(X426729, μέλος της IWW-CyROC)
Η αλήθεια είναι ότι ο Λοϊζίδης και τα μισθοφορικά σκυλιά των αφεντικών, η Αστυνομία, πήραν πολύ φόρα τελευταία. Λύσσαξαν να περάσουν το νομοσχέδιο ενάντια στις διαδηλώσεις, με το οποίο θέλουν ουσιαστικά να τις μετατρέψουν σε διαδικασίες πλήρως ελεγχόμενες από αυτούς και το Κράτος, ακριβώς για να απονευρωθεί η ισχύς τους και να καταστούν ακίνδυνες για τα σχέδια του Κεφαλαίου για χαμηλότερους μισθούς, συντάξεις κ.α.
Αυτοί που διατυμπανίζουν ψέματα με γκεμπελικού τύπου προπαγάνδα και με φτηνούς λαϊκισμούς, στοχοποιούν, λογοκρίνουν και προσπαθούν να διαπομπεύουν δημόσια αγωνιστές και αγωνίστριες, παρουσιαζόμενοι ως θύματα αντί θύτες, την ίδια στιγμή που αυτοί και οι “συνάδελφοι/ισσες” τους απειλούν, δέρνουν, καταστέλλουν και βασανίζουν διαδηλωτ(ρι)ες, θα μπαίνουν στη θέση που τους αρμόζει.
Για αυτό ο Λοϊζίδης ανεξάρτητα από το αν θέλει να παρουσιάζει τον εαυτό του ως ήρωα, θύμα και εκπρόσωπο της εργατικής τάξης, και ασχέτως αν όντως τα πιστεύει αυτά ή όχι, εξ αντικειμένου, δεν είναι τίποτα άλλο από ένας αυθεντικός εκπρόσωπος της “δημοκρατικής” κοινοβουλευτικής χούντας του Κεφαλαίου, φερέφωνο της Ομοσπονδίας Εργοδοτών & Βιομηχάνων (ΟΕΒ) μέσα στο εργατικό κίνημα. Αυτό το γεγονός καταδεικνύει βέβαια και τα όρια αυτού του κινήματος του ίδιου.
Τα δικτατορικά νομοσχέδια θα πεταχτούν στα σκουπίδια στην πράξη.
Θα παλέψουμε για νέα ριζοσπαστικά αντικαπιταλιστικά συνδικάτα, όπως είναι η δική μας προσπάθεια, στα οποία δεν θα υπάρχει ούτε η παραμικρή θέση για μπάτσους. Η ρουφιανιά πρέπει να είναι μια πρακτική ξένη για την εργατική τάξη. Πολλώ δε μάλλον, να υπάρχει θέση για καλοθελητές της κάθε κυβέρνησης και του κάθε εργοδότη που θα ήθελαν οι εργάτ(ρι)ες και τ’αφεντικά να τα βρίσκουν “κάπου στη μέση” για το “καλό” της δολοφονικής καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Όπως λέει και το σύνθημα, “Οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών, είναι τα σκυλιά των αφεντικών”.
***
Regarding the Police, Trade Unions, and Protests
(X426729, member of IWW-CyROC)
The truth is that Loizidis and the mercenary dogs of the bosses, the Police, have recently gained a lot of momentum. They are desperately trying to pass the bill against protests, which would essentially turn them into procedures completely controlled by them and the State, in order to neutralize their power and make them harmless to the Capital’s plans for lower wages, pensions, etc.
Those who spread lies with Goebbels-style propaganda and cheap populism target, censor, and attempting to publicly shame activists, presenting themselves as victims rather than perpetrators, while at the same time, they and their “colleagues” threaten, beat, suppress, and torture protesters, will eventually take the place that they deserve.
That is why Loizidis, regardless of whether he wants to present himself as a hero, victim, and representative of the working class, and regardless of whether he truly believes in this or not, is, objectively, nothing but an authentic representative of the “democratic” parliamentary junta of Capital, a mouthpiece for the Employers & Industrialists Federation (OEB) within the labor movement. Of course, this fact also highlights the limits of this very movement.
The dictatorial bills will be thrown into the trash in practice.
We will fight for new radical anti-capitalist unions, like our own effort, in which there will be no place for police. Ruffianism must be a practice foreign to the working class. Even more so, there should be no room for well-wishers of any government or employer who would want workers and bosses to find “a middle ground” for the “good” of murderous capitalist development.
As the slogan goes, “The cops are not the children of the workers; they are the dogs of the bosses.”
