Σύμφωνα με έρευνες/άρθρα που κυκλοφόρησαν μόνο τον τελευταίο μήνα:

• 1 στους 5 εργαζόμενους στην Κυπρό πιάνει κάτω που 1500 ευρώ μεικτά.

• 1 στους 5 νιώθει φτωχός (προφανής η αναλογία με το που πάνω).

• 1 στα 4 “νοικοκυριά” δεν τα βγάζουν πέρα (φτωχός + φτωχός = πάμφτωχος).

• Σπάζουμε ρεκόρ στον ψηλό αριθμό εργαζόμενων φτωχών στην ΕΕ, και τούτο παρόλο που…

• Είμαστε για σειρά ετών οι δεύτεροι πιο σκληρά εργαζόμενοι στην ΕΕ.

• Οι νέοι εργαζόμενοι του τόπου είναι που τους πιο δυστυχισμένους της ΕΕ, επειδή έχουν μπροστά τους δεκαετίες βιοπάλης μέσα σε τούτη την κατάσταση.

Και ενώ ισχύουν τούτα όλα, σε μια Κύπρο που το όριο της φτώχιας βάσει των κυρίαρχων μεθόδων υπολογισμού του είναι τουλάχιστον στα 1030 ευρώ καθαρά, ο κατώτατος μισθός προβλέπεται να παραμείνει κολλημένος στα 900 ευρώ μεικτά (γιατί ο μισθός πρόσληψης είναι ο πραγματικός κατώτατος και όχι η “αύξηση” στους 6 μήνες), ή το πολύ να προστεθεί μια κουτσουρεμένη ΑΤΑ, που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να λέμε πως δεν είναι αύξηση.

Αυτή είναι η κατάσταση, τραγική για τους περισσότερους από μας, και δεν θα λυθεί ούτε με γκρίνιες ούτε με ευχολόγια και τεμενάδες σε κυβερνώντες και εργοδότες.

Κανένας δεν θα μας βοηθήσει αν δεν βοηθήσουμε τον εαυτό μας και η μία τον άλλο!

Το ερώτημα είναι πώς; Και η απάντηση είναι εδώ!

Γιατί η διαφορά του εργαζόμενου φτωχού από τον άπορο φτωχό είναι πως οι εργαζόμενοι έχουν μοχλό πίεσης!